Toen mijn stem verdween

Toen mijn stem verdween         

Mijn moeder was voor de tweede keer getrouwd. Haar nieuwe man voelde vanaf het begin al niet fijn voor mij. Hij was streng. Ik was niet goed in Nederlands en rekenen, en moest van hem mijn huiswerk boven op mijn kamer maken. Vaak kwam hij erbij zitten. Die stilte, zijn aanwezigheid — het voelde ongemakkelijk. Als ik mijn huiswerk af had en het aan hem liet zien, vond hij het nooit goed. Hij werd boos. Hoe hard ik ook mijn best deed, het was nooit genoeg. De druk die ik voelde doordat hij erbij zat, hielp ook niet mee.

Op een dag was mijn moeder met mijn zusjes weg. Ik was alleen thuis met hem. Hij riep me naar boven — hij zou me wel even seksuele voorlichting geven. Ik was daar totaal nog niet mee bezig. Het voelde vreemd en ongemakkelijk, maar ik durfde dat niet te zeggen. Hij haalde zijn penis uit zijn broek. (Dat woord opschrijven voelt nog steeds ongemakkelijk. Ik voel dan een schaamte en een raar gevoel in mijn buik.)

Hij liet me zien hoe hij stijf werd en begon zichzelf aan te raken. Het voelde zo niet goed, maar ik dacht ook: misschien hoort dit erbij. Ondanks dat het niet goed voelde, besefte ik niet dat dit écht niet kon. Ik wou dat iemand mij ooit verteld had dat dit soort dingen niet normaal zijn. Dat ik naar iemand kon gaan die ik vertrouwde. Hij ging bij de wasbak staan en liet mij achter hem staan. Hij pakte mijn hand, legde die op zijn penis en bewoog mijn hand heen en weer. Ik werd misselijk. Toen hij klaar was, zei hij: “Kijk, dat is sperma. Daar kun je zwanger van worden.”

Ik was in de war. Hij had op dat moment een stukje van mij afgenomen.

Daarna waren er nog regelmatig momenten dat hij naar boven kwam als ik huiswerk maakte. De angst die ik voelde als ik iemand de trap op hoorde komen… Hij ging dan achter me staan en betastte me. Ik had willen schreeuwen, maar mijn stem was weg. De angst overheerste. Als hij nachtdienst had en in de middag ging slapen, vroeg hij of ik bij hem in bed kwam liggen. Dat was vreselijk. Ik durfde geen nee te zeggen. Ook mijn moeder vond het niet gek als hij dat vroeg.

Veel herinneringen zijn inmiddels vaag geworden — ik weet niet meer precies wat er allemaal is gebeurd. Maar het gevoel is nog zo sterk. De angst. Het verdriet. De stilte in mij. Daar ben ik een stuk van mezelf kwijtgeraakt. Ik werd steeds stiller.

Dit is mijn persoonlijke verhaal. Personen worden niet bij naam genoemd en herkenbaarheid is niet bedoeld. De inhoud is bedoeld als verwerking en bewustwording.