Achtbaan van emoties deel 1

De dagen na het delen van mijn eerste twee blogs voelde als een achtbaan van emoties. Ik voel me blij, trots en krachtig dat ik deze stap heb gezet. Mijn website voelt als een stukje van mijzelf: de kleuren, het logo, de indeling, de illustraties alles klopt. Het is precies zoals ik ben. En de lieve reacties die ik heb gekregen… wauw. Ze raken me diep en geven me extra kracht om hiermee door te gaan.

Maar er kwamen ook andere gevoelens omhoog. Verdriet. Boosheid. Schaamte. Verdriet dat ik als klein meisje al voelde. Hoe alleen en eenzaam ik me toen voelde. Het gemis van een arm om me heen, van warmte en liefde.

Ik lag op bed toen mijn moeder naar me toe kwam. Ze had van vriendinnen gehoord dat die man seksueel contact had gezocht bij hen. Ook een tante van mij had vermoedens. Ze vroeg me of er met mij ook iets was gebeurd. Ik vertelde dat dat zo was. Ze vond het verschrikkelijk en zette hem meteen het huis uit. Dat was natuurlijk fijn, hij was niet langer in mijn leven als persoon. Voor mijn moeder was het een shock. Maar voor mij voelde het alsof haar emoties de mijne overschaduwden. Alsof er geen ruimte was voor wat ík voelde. Niemand zei: “Wat moet jij je angstig en alleen hebben gevoeld.” Niemand vroeg naar mijn gevoelens of behoeften.

Haar verdriet maakte mij klein. Onzichtbaar. Ik sloot mezelf nog verder af. Ik voelde me niet veilig genoeg om mijn emoties te delen. Alsof mijn moeder die niet kon dragen.

Later ging ik naar het Riagg. In een groepje met andere meiden die hetzelfde hadden meegemaakt. Ik weet er niet veel meer van. Alleen dat ik er alleen naartoe ging. Met de bus. En weer alleen terug. Ik was twaalf. En ik vond het vreselijk om dat alleen te moeten doen.

Die boosheid kwam deze week weer naar boven. Waarom moest ik dat alleen doen? Als een van mijn zusjes naar het ziekenhuis moest, ging mijn moeder mee. Maar ik moest het zelf doen. Dat gevoel dat ik het allemaal alleen moest doen, heb ik heel lang met me meegedragen.

In deel 2 van Een achtbaan van emoties vertel ik daar meer over.

Dit is mijn persoonlijke verhaal. Personen worden niet bij naam genoemd en herkenbaarheid is niet bedoeld. De inhoud is bedoeld als verwerking en bewustwording.