Een bericht van een familielid

Een stukje uit dat bericht bleef hangen: “Ik denk dat je dit al weleens gehoord hebt of er over nagedacht hebt." Je kunt cognitieve dissonantie ervaren als er iets ergs met je kind gebeurt, juist omdat de emotionele realiteit te zwaar is om volledig toe te laten. Het is een vorm van zelfbescherming die tijdelijk helpt overleven…”

Buiten dit stukje werd er veel begrip getoond voor mijn situatie. Maar ik voelde me zo aangevallen door die woorden, dat ik de rest van het bericht niet echt kon zien.

Ik reageerde vanuit mijn boosheid, vanuit het gevoel mezelf te moeten verdedigen. Ik schreef terug: “Dit is mijn verhaal, mijn gevoel en mijn beleving.”

Later las ik het opnieuw en dacht: Dit wil ik anders aanpakken. Ik wil hier niet meteen een oordeel aan hangen. Dus stuurde ik een nieuw bericht:

“Even opnieuw. Ik werd overvallen door je woorden en kreeg het gevoel dat ik, ondanks wat mij is aangedaan, ook nog begrip moest opbrengen voor mijn moeder voor waarom zij zo heeft gehandeld en er niet kon zijn.”

Ik kreeg een lief bericht terug. Het was niet zo bedoeld, en mijn verhaal is het belangrijkste. Diezelfde avond spraken we af en hadden we een fijn gesprek. Ik voelde me echt gehoord en gezien en andersom ook. 

Wat me diep raakte, was te horen dat mijn ervaring in de familie werd afgedaan als: “Je zat met die man in bad, je was je eigen seksualiteit aan het ontdekken, en je moeder was jaloers.” Ik heb er geen woorden voor. Het doet pijn dat er zo wordt omgegaan met iets serieus, iets wat iemand wordt aangedaan en waar je zelf geen schuld aan hebt.

Wat ik wel wil zeggen: ik ben trots op mezelf. Toen ik het bericht las, bleef ik niet hangen in mijn boosheid of het gevoel aangevallen te worden. Ik heb uitgesproken wat ik voelde, en vanuit daar ontstond een mooi gesprek, vanuit verbinding en begrip.

Daar, in dat moment, vond ik de echte verbinding: door je gevoel uit te spreken. Door naar elkaar te luisteren zonder oordeel. Zonder te zeggen hoe de ander het zou moeten doen.